Ad Marcus Caesarem et invicem, Liber V
Epistula 5.22
Magistro meo.
Ludis tu quidem, at mihi peramplam anxietatem et summam aegritudinem, dolorem et ignem flagrantissimum litteris his tuis misisti, ne cenare, ne dormire, ne denique studere libeat. Verum tu orationis hodiernae tuae habeas aliquod solacium; at ego quid faciam, qui et auditionis omnem iam voluptatem consumpsei et metuo, ne Lorium tardiuscule venias, et doleo, quod interim doles?
Vale, mi magister, cuius salus meam salutam inlibatam et incolumem facit.
Epistula 5.57
__Dates__
Domino meo.
1 Plurimos natales liberum tuorum prosperis tuis rebus ut celebres parentibus gratus, populo acceptus, amicis probatus, fortuna et genere et loco tuo dignus, omni vita mea redemisse cupiam, non hac modo exigua vita, quae mihi superest, sed illa etiam quam vixi, si quomodo in integrum redigi ac pro te tuisque ac liberum tuorum commodis in solutum dependi potest. Si facile ingredi possem, hic erat dies, quo cumprimis conplecti te cuperem, sed concedendum est pedibus scilicet, quando ipsi parum procedunt. Ego de aquarum usu delibero. Si certius quid statuero, faciam tibi notum.
2 Vale, mi domine dulcissime. Faustinam tuam meis verbeis appella et gratulare et matronas nostras meo nomine exosculare, sed, uti ego soleo, cum plantis illis et manibus. Dominam saluta.
Epistula 5.23
Magistro meo.
Ego dies istos tales transegi: Soror dolore muliebrium partium ita correpta est repente, ut faciem horrendam viderim. Mater autem mea in ea trepidatione inprudens angulo parietis costam inflixit: Eo ictu graviter et se et nos adfecit. Ipse cum cubitum irem, scorpionem in lecto offendi; occupavi tamen eum occidere, priusquam supra accumberem. Tu si rectius vales, est solacium. Mater iam levior est deis volentibus.
Vale, mi optime, dulcissime magister. Domina mea te salutat.
Epistula 5.59 [74]
Have mi magister optime.
Egone ut studeam, cum tu doleas, praesertim cum mea causa doleas? Non me omnibus incommodis sponte ipse adflictem? Merito hercule. Quis enim tibi alius dolorem genus, quem scribis nocte proxuma auctum, quis alius cum suscitavit nisi Centum Cellae, ne me dicam? Quid igitur faciam, qui nec te video et tanto angore discrucior? Adde eo quod, etiamsi libeat studere, iudicia prohibent, quae, ut dicunt, qui sciunt, dies totos eximunt. Misi tamen tibi hodiernam γνώμην et nudiustertianum locum communem. Heri totum diem in itinere adtrivimus. 2 Hodie difficile est, ut praeter vespertinam γνώμην quicquam agi possit. “Nocte”, inquis, “tam longa dormis?” et dormire quidem possum; nam sum multi somni. Sed tantum frigoris est in cubiculo meo, ut manus vix exseri possit. Sed revera illa res maxime mihi animum a studiis depulit, quod, dum nimium litteras amo, tibi incommodius apud Portum fui, ut res ostendit. Itaque valeant omnes Porci et Tulli et Crispi, dum tu valeas et te vel sine libris firmum tamen videam.
3 Vale praecipuum meum gaudium, magister dulcissime. Domina mea te salutat. γνώμας tres et locos communes mitte.
